Założona jeszcze w XIX wieku cegielnia parowa w Zabłociu koło Bogumina należała do rodu hrabiów Larisch-Mönnich i zajmowała się prócz wypalania cegieł również produkcją wyrobów ceramicznych. Glinę pozyskiwano ze złoża umiejscowionego na południe od zakładu. Ze względu na położenie na granicy wsi Zabłocie i Skrzeczoń, w oddaleniu od stacji w Boguminie, w celu ułatwienia transportu wyrobów wybudowano tu bocznicę kolejową.

Bocznica prowadząca od stacji Bogumin do zakładu w Zabłociu liczyła ponad 2 kilometry i charakteryzowała się dość trudnym profilem w przebiegu przez lasy na Bagińcu. Odgałęzienie przebiegało łukiem przez przejazd kolejowy (obecna ulica Lidická) w okolicy istniejącej dziś hali obsługi taboru pasażerskiego i przechodząc przez teren magazynów tutejszych przedsiębiorstw docierała w rejon lokalnego potoku Bohumínská Stružka. Następnie biegła pośród pól aż do przejazdu kolejowego (obecna ulica Budovatelská), by za nim przedzierać się przez tereny leśne aż na teren cegielni.

W latach 20. i 30. XX wieku cegielnia należała do księżnej Fanny von Starhemberg (z domu Larisch-Mönnich, zm. w roku 1943). Zabudowania cegielni i sama bocznica istniały do początku lat 50. XX wieku, a następnie zostały rozebrane. Obecnie w miejscu, gdzie znajdowała się hala istnieje ferma kur niosek, a teren został zupełnie przekształcony.