Lokomotywownia Bielsko-Biała

Mateusz Penkala

Dawna lokomotywownia w Bielsku-Białej wraz z zabytkową halą wachlarzową znajduje się na terenie stacji Bielsko-Biała Główna, pomiędzy liniami do Cieszyna i Kalwarii.

Obiekt ten powstał w 1900 roku. Budynek znajdował się w środku tzw. „trójkąta”, czyli trzech odcinków toru, które umożliwiały obrót parowozu. Po jednym z boków tego trójkąta stanowiły linie: cieszyńska (nr 190) i kalwaryjska (nr 117). Trzecim bokiem była łącznica, która umożliwiała zjazd z linii cieszyńskiej na linię kalwaryjską z pominięciem stacji Bielsko-Biała Główna. W grudniu 2008 roku, w związku z remontem wiaduktu linii kalwaryjskiej nad ul. Grażyńskiego w Bielsku-Białej, zlikwidowano biegnący równolegle wiadukt z torem łącznicy, przez co „trójkąt” przestał istnieć.

Bielska parowozownia swoją służbę zakończyła 30 maja 1964 roku, a większość lokomotyw przeniesiono do lokomotywowni w Zebrzydowicach. Od tej pory mieściły się tu warsztaty naprawcze dźwigów kolejowych, a dokładniej Sekcja Warsztatów Specjalistycznych Zakładu Taboru Czechowice-Dziedzice (ze względu na zmiany struktur PKP Cargo nazwa ta zmieniała się). Wykonywano tam naprawy okresowe i przeglądy żurawi kolejowych EDK wszystkich typów (produkcji należących do kombinatu TAKRAF zakładów im. Siergieja Kirowa w Lipsku w Niemieckiej Republice Demokratycznej, obecnie Kirow Ardelt AG). W hali prostokątnej znajdowały się dwa stanowiska naprawcze oraz stanowisko spawalnicze, z kolei w hali wachlarzowej umieszczono warsztat hydrauliki siłowej, który był wyposażony w stanowisko naprawy elementów chwytaków elektrohydraulicznych.

Ciekawostką dawnej bielskiej parowozowni jest wiekowy piec, który służył do ogrzewania pomieszczeń hali. Piec pochodzi z przełomu XIX i XX wieku, w hali zamontowano go na początku ubiegłego stulecia. Jeszcze na początku lat 80. służył do ogrzewania jej pomieszczeń, krótko potem został wygaszony. Dzięki pracownikom warsztatów nieczynny piec w dobrym stanie pozostał na honorowym miejscu w hali wachlarzowej. Na terenie dawnej parowozowni znajduje się także zachowany do dziś żuraw do nawadniania parowozów.

Po likwidacji warsztatów naprawy dźwigów obiekty opustoszały i obecnie nie są wykorzystywane w jakikolwiek sposób.

Powyższy tekst oparłem na informacjach własnych oraz na artykułach „Piec z lamusa” i „Lecznica dźwigów” autorstwa Janusza Grudnia z „Nowych Sygnałów” nr 29 z lipca 2003 roku.

Lista parowozów stacjonujących w parowozowni wg typu (niekompletna):
TKt48
Tr203
Tr11 i Tp2

Na mapie ↴


Galeria (kliknij aby powiększyć zdjęcie)